Ölümlü Dünya’nın Zalim Muktedirleri

Yüce Rabbimiz, kendisini inkâr edene de, kendisine eş koşana da rızkını esirgemiyor. Bu hakikati tefekkür eden bir kalp, O’nun büyüklüğü ve engin merhameti karşısında hayranlıkla eğilmekten kendini alamaz. İlahi adaletin bu kuşatıcı özünü kavrayan yöneticiler, idare anlayışlarını da bu kaynaktan besledikleri ölçüde insana, topluma ve vicdana yakışır bir tutum sergileyebilirler.

Tarih boyunca sayısız muktedir gelip geçmiştir. Kadim kaynakların sayfalarında da, yakın geçmişin ibret levhalarında da aynı manzarayı görürüz: Güç sarhoşluğuna kapılan her bir zalim, aklıselim sahipleri için ayrı ayrı birer ders ve ibrettir. Ne var ki, insanlık bu ibretlerden ders almadıkça ve dünyanın ömrü yettiğince yeni zalimler zuhur edecek; kendilerini “muhteşem bir hayat” içinde sanan bu muhterisler, aslında kendi çöküşlerinin taşlarını döşemeye devam edeceklerdir.

Yaratıcı sonsuz kudretin sahibidir; insanoğlu ise, kendisine geçici bir süre emanet edilen iktidarın gölgesinde yaşamaktadır. Eline fırsat geçtiğinde ölçüsüzleşen, kibirle kabaran, zulümle yoğrulan bir muktedirin topluma neler yapabileceğini düşünmek bile ürperticidir. Çünkü o, kendisi gibi düşünmeyene hayatı zindan eder. Böyle birine saygı göstermek, onun zulmüne rıza göstermek mümkün müdür?

Eğer bir yönetici, Yaratıcı’nın merhametinden nasiplenmişse, zulme asla meyletmez. Ancak insan, kendi fıtratından ve vicdanından uzaklaştığında, merhamet pınarları da kurur.

Kalite ve kalitesizlik tesadüflerin değil, ya emeğin ya da ihmalin sonucudur. Kalite; gayretin, samimiyetin ve üretkenliğin meyvesidir. Kalitesizlik ise tembelliğin, boşvermişliğin, sorumluluktan kaçışın bir yansımasıdır.

Hayat, her birimizin düşünce, yöneliş ve eylemlerinden doğan bireysel çizgilerin toplumsal tabloya dönüştüğü çok boyutlu canlı bir gerçektir. Bir toplumun ortalama kalitesi, fertlerinin iç dünyasındaki değerlerinin ve bunların dışa akislerinin toplamıdır. Bu minvalde fert kaliteliyse toplum da yücelir; fert zaaf içindeyse, toplum da çürümeye yüz tutar.

Bir toplumda sosyal etkinlikler çoğaldıkça, sosyalleşme ve huzur da artar. Çünkü bir insanın sevincini ve acısını paylaşacak dostlarının çokluğu, onun insani yönünün en belirgin göstergesidir. Ancak bu paylaşım, menfaat ve makam merkezli olduğunda, orada ne samimiyet vardır ne de insani değer. Gerçek kalite, çıkar hesabıyla değil; salt insanlık bilinciyle, fayda üretme ve değer katma gayretiyle anlam kazanır.

Gerçek kalite; yapan elin yıkan ele üstün sayıldığı, yapan ve yıkan elin sağ veya sol oluşunun değil, hakkaniyetin esas alındığı; doğrunun yanında, yanlışın karşısında olma bilincine ulaşmaktır. Bu bakışla akıl ve bilimin rehberliğinde, ehliyet ve liyakatin esas alındığı bir sistem kurulduğunda, toplumun huzuru da, geleceği de sağlam temellere oturur. Elbette bu süreç zorlukları olan bir süreçtir; fakat irade, azim ve samimiyetle aşılması ve başarılması da mümkündür.

Yönetici belirlemede kalite, seçenlerin tercihine bağlanmışsa ve seçenler yanlış tercih yapıyorsa bu büyük ölçüde seçenlerin eksikliğidir. Kaliteli ve liyakatli insanlar sorumluluktan kaçıyorsa bu da onların korkaklığıdır. Hem liyakatli insanların farkına varmak hem de bilinçli insanların kendine görev düşürmesi o toplumu yüceltir. Kaliteyi fark etmemek, fark edilmeyenin değerini eksiltmez, ancak onun katacağı değerlerden mahrum olanlar mağduriyet yaşarlar. Bu yüzden körü körüne yandaşlık da, kıskançlıkla beslenen muhalefet anlayışı da aynı ölçüde bilinçsizliktir.

İnanarak söylüyorum ki: 

“Dünyanın en aptal gerçeği; yanlış yapanın yanında, doğru yapanın karşısında olmaktır.”

Bu düşüncemi yine bendenize ait bir beyitle daha açık ifade edeyim:

Önyargılarımızdan, aşırı taraftarlık ve keskin karşıtlıklardan sıyrılarak makulde buluşmak, hem bireysel hem toplumsal kurtuluşumuzun hem de sağlıklı varoluşumuzun anahtarıdır.

Makulde buluştuğumuzda, hepimiz kazanırız.

Hepimiz kazanalım… 

Sağlıcakla kalın…

 

Prof. Dr. Abdulkadir Güllü
İnsani Değerler Derneği Genel Başkanı